Krzew liściasty o dekoracyjnych kwiatach i jadalnych, czarnych owocach. Łatwy w uprawie, zdrowy i bardzo mrozoodporny. Nadaje się do uprawy w ogrodach przydomowych i parkach.

JAK WYGLĄDA: Pędy wyprostowane, wzniesione. Liście ciemnozielone, jesienią przebarwiają się na purpurowoczerwono. Kwiaty drobne, białe, zebrane w baldachogrona, rozwijają się w V. Owoce kuliste, czarne, pokryte woskowym nalotem, dojrzewają w VIII–IX.

JAK ROŚNIE: Krzew o wzniesionych pędach, o pokroju odwróconego stożka. Szybko rośnie, dorastając do 2–3 m wys. (0,3–0,5 m rocznie).

GDZIE POSADZIĆ: Roślina tolerancyjna. Najlepiej owocuje na stanowiskach słonecznych, na glebach przepuszczalnych o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym; nie wymaga zakwaszania gleby, jak np. borówka amerykańska. Bardzo odporna na mróz (strefa 3–7).

JAK SADZIĆ I PIELĘGNOWAĆ: Przed posadzeniem pojemnik z rośliną zanurzyć w naczyniu z wodą na 10–30 minut. Roślinę sadzić w dole o wymiarach 40 x 40 x 40 cm z wysypaną na dnie 10-cm warstwą dobrze rozłożonego obornika. Dół wypełnić żyzną ziemią kompostową. Ziemię dookoła rośliny udeptać i wyściółkować korą. Roślinę sadzić 0,5–1 cm głębiej niż rosła w pojemniku. Od IV nawozić, a w sezonie wegetacyjnym podlewać w miarę potrzeby. Nie wymaga regularnego cięcia. Gdy po kilku latach roślina mocno się zagęści, można przeprowadzić cięcie prześwietlające. Nadmierne cięcie ogranicza plonowanie.

JAK STOSOWAĆ: Uniwersalna roślina nadająca się do sadzenia w ogrodach przydomowych i założeniach parkowych. Owoce są bogate w witaminę C, zawierają dużą ilość antocyjanów, garbników, pektyn i soli mineralnych oraz antyoksydantów. Używane są do produkcji soków, syropów, dżemów oraz nalewek. Mają działanie przeciwzapalne i przeciwbakteryjne; utrzymują stały poziom glukozy we krwi. Owoce są także pokarmem dla ptaków.

POCHODZENIE: Rosja. Wyhodowana przez Iwana Miczurina.